Het is oudjaarsavond 2020. De klok slaat twaalf uur, het moment waarop je elkaar ‘’gelukkig nieuwjaar’’ wenst. Het enige wat ik kan, is huilen. De tranen stromen over
mijn wangen. Ik kan het niet aanhoren als iemand mij gelukkig nieuwjaar wenst. Hoe kan het ooit een gelukkig nieuwjaar worden? Terwijl ik in maart 2020 ons eerste zoontje Dani verloor en een paar dagen geleden, op 22 december 2020 ook ons tweede zoontje Joas in mijn armen  is overleden...

Een aantal weken later bedenk ik me dat dit niet het einde is van mijn leven (ook al voelt dat wel even zo). Daarom ga ik bewust aan de slag met mijn rouwproces. Zo besteed ik aandacht aan mijn verdriet, praat over het gemis, zoek professionele hulp, probeer er achter te komen wat ik nodig heb en luister vooral naar mijn eigen behoeftes. Dat maakt dat ik een jaar later denk; laat 2022 maar komen!

Het zwaarste jaar van mijn leven heb ik achter de rug, vanaf nu kan het alleen maar beter worden. Voorzichtig hoop ik dat het een mooi jaar wordt. Ik kan weer genieten van de grote én kleine dingen in het leven. Ik kan zelfs weer klagen over onbenulligheden. Iets waarvan ik een jaar geleden nog dacht; hoe kun jij je daar druk om maken?!

Ik leef het leven, met Dani en Joas altijd in mijn hart. Zij zijn mijn gids geworden en zorgen er voor dat ik juist meer uit het leven haal. Bewuster leven, want als geen ander weet ik dat het leven niet oneindig is. Ik voel dankbaarheid voor de dingen die ik wél heb.
Stiekem ben ik best wel trots, trots dat het een jaar later zo veel beter met mij gaat. En ik weet dat Dani en Joas ook trots zijn op hun mama. Dát geeft mij kracht om van 2022 toch weer een ‘’gelukkig nieuwjaar’’ te maken.