10/03/2023
‘’Na 34 minuten staat zijn hartje stil en mijn wereld staat ook stil'’
Het is zondag 15 maart 2020, het coronatijdperk begint net en ik ben precies 24 weken zwanger. Op mijn roze wolk, ben ik druk bezig met alle voorbereidingen voor de baby. Het ledikantje staat net klaar, terwijl ik vocht verlies. Ik heb niet meteen door hoe erg de situatie is. Ik vraag me nog heel even af of ik op zondag de verloskundige zal bellen. Ik zie bloed, dat is het antwoord op mijn vraag. Ik bel direct. De verloskundige komt langs. Ze overlegt met de gynaecoloog of ik naar het ziekenhuis mag (wegens coronamaatregelen is dat niet meer zo vanzelfsprekend). We mogen naar het ziekenhuis! Onderweg bel ik mijn ouders; ‘’het is niet goed’’. En inderdaad.. even later bevestigt de gynaecoloog dat ik geen vruchtwater meer heb. Met loeiende sirenes rij ik in de ambulance naar Erasmus Rotterdam. Vasthoudend aan de hoop dat ze daar iets voor me kunnen betekenen. Helaas, krijg ik ook daar slecht nieuws. Ze kunnen niets doen. We kunnen alleen maar hopen dat de bevalling zo lang mogelijk op zich laat wachten. Want met de dag, groeien de overlevingskansen van het kindje. Ik leef tussen hoop en vrees.
Twee dagen later, dinsdag 17 maart beval ik van onze eerste zoon Dani. Hij is prachtig, helemaal af, maar te klein voor deze wereld. Na 34 minuten staat zijn hartje stil en mijn wereld staat ook stil. Toch is er naast het verdriet ook heel veel trots en liefde. Die onvoorwaardelijke liefde zal altijd mijn rode draad zijn tijdens het rouwproces.
Admin - 14:36 @