Herken je dit?
• Het is half acht in de ochtend, je wordt wakker en de realiteit dringt meteen binnen. Het liefst doe je je ogen weer dicht en slaap je verder tot deze rollercoaster voorbij is, maar je weet dat dat niet kan. Met een moe gevoel hijs jij jezelf uit bed, stapt onder de douche, eet ontbijt en gaat buiten een rondje wandelen. Je komt uitgeput thuis. Deze dagelijkse basis activiteiten slurpen energie. Energie die jij (nog) niet hebt. Dag in, dag uit, voel jij je uitgeput. De rollercoaster aan emoties (trots, liefde, verdriet, gemis, schuldgevoel, angst, bezorgdheid etc.) maakt je zó moe. Je bent te moe om naast het rouwen nog iets te ondernemen. Je wilt wel stapjes vooruit zetten en langzaam het leven weer oppakken, maar waar haal je de energie vandaan?

• Je scrollt op Instagram en ziet een nieuwsbericht van NU.nl voorbij komen; ‘’aantal slachtoffers aardbeving Nepal loopt snel op’’. Je leest het bericht maar het dringt niet tot je door. Ergens weet je dat het afschuwelijk nieuws is, maar op dit moment heb jij te dealen met het ergste wat je kan overkomen, namelijk je kind verliezen. Wat er verder in de wereld gebeurt, kan jou niet schelen. Alles voelt ellendig. Het leven heeft geen kleur. Is dit rouw of een depressie?  Soms weet je het zelf niet. Je voelt je zo intens verdrietig, je hebt nergens zin in. Waar zijn die lichtpuntjes? Je kunt ze nog niet vinden. Wat zou jij jezelf graag heel even beter willen voelen. Gewoon even van iets kleins kunnen genieten.

• Je zit aan de keukentafel met een leeg vel papier voor je neus. De klus van vandaag is een boodschappenlijstje maken. Al een half uur probeer je te bedenken wat je de komende dagen kunt eten. Het lukt niet. Het verbaast je dat zoiets simpels, tegenwoordig zoveel moeite kost. Het kost al jouw energie om vandaag de dag door te komen. Er is geen ruimte om aan morgen of overmorgen te denken en dat maakt je onzeker. Hoe kun je ooit het leven weer oppakken? Hoe kun je ooit weer functioneren? Meedraaien in de maatschappij voelt als een veel te grote stap. Het lukt je niet om iets te onthouden, vooruit te denken of jezelf te concentreren.  Regelmatig vraag jij je af hoe je ooit je sociale leven, het werk en je hobby’s weer op gaat pakken.

• Het lijkt je helend om samen met je partner over jullie gevoelens te praten en steun te zoeken bij elkaar. Dus wanneer je partner thuiskomt van een dag werken, probeer jij tijdens het avondeten het onderwerp aan te snijden; ‘’denk je vaak aan wat er gebeurd is?’’. Maar je krijgt een kort antwoord; ‘’ja natuurlijk, maar daar wil ik het nu niet over hebben’’. Het kost moeite om jullie ervaring en gevoelens met elkaar te delen. Waar jij graag over jullie kindje praat, gaat je partner het onderwerp liever uit de weg. Je begrijpt hem niet meer. Soms lijkt het alsof hij doorgaat met zijn leven en niet zo veel verdriet heeft, terwijl jouw wereld op zijn kop staat. De afstand tussen jullie wordt groter en groter. Terwijl je hard je best doet om jezelf staande te houden, moet je ook nog eens hard werken om als geliefden niet uit elkaar te groeien.

• Het lijkt wel alsof het op je voorhoofd geschreven staat... Je hebt de sticker ‘’mama van een overleden kind’’ gekregen.  Je ziet hoe een bekende in de supermarkt snel een ander gangpad in duikt om jou te ontwijken. Je merkt de ongemakkelijke stiltes in de kantine van de sportclub. Familie en vrienden durven niet te vragen hoe het écht met je gaat en het onderwerp baby’s wordt angstvallig vermeden.  De stiltes, de ongemakkelijke gesprekken, het doet pijn en het voelt zo eenzaam. Hoe ga je hiermee om? Het liefst duik je weg in een hoekje op de bank en ga je de confrontaties (want zo voelt dat op dit moment) liever niet aan. Niemand begrijpt je toch... En wat betreft die sticker op je voorhoofd; je hebt er niet om gevraagd en nu moet je er mee dealen. Kan er bij die sticker ook een handleiding???